غنائم این فتح آسمانى عبارت بودند از 180 قبضه توپ، شامل 8 قبضه توپ دوربُرد 183 میلیمترى كه دشمن با آنها ناجوانمردانه 18 ماه متمادى، مردم شهرهاى بى‏دفاع دزفول و شوش را زیر آتش مى‏گرفت؛ همچنین، دهها قبضه توپ 122 و 130 میلیمترى، همراه با تعداد كثیرى زاغه‏هاى مملو از مهمات این توپخانه مجهز.
با سر زدن خورشید روز دوم فروردین، بلافاصله حاج احمد به همراه فرمانده قرارگاه عملیاتى نصر، سردار حسن باقرى، جهت بررسى و مشاهده وضعیت معجزه‏آساى نبرد، روانه مواضع تازه تسخیر شده نیروهاى تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) شدند. یكى از رزمندگان گردان سلمان از نخستین صبح پیروزى در حماسه فتح‏المبین روایت مى‏كند:
«... صبح روز دوم عید، بعد از آزادسازى ارتفاعات على‏گره زد، من به عنوان بى‏سیم‏چى برادر حسین قُجه‏اى فرمانده گردان سلمان، در منطقه حضور داشتم. در مجاورت ما گردان‏هاى حمزه و حبیب مستقر شده بودند. خبر رسید كه حاج احمد، همراه حسن باقرى، دوتایى سوار یك استیشن سفید لندرور، آمده‏اند براى بازدید از مناطق آزاد شده، منتها اول رفته‏اند به موضع گردان حمزه.
این خبر كه به گردان ما رسید، بچه‏ها غوغا به پا كردند. دم به دقیقه به حسین قُجه‏اى فشار مى‏آوردند كه چرا حاج احمد نیامده به ما سر بزند؟ یعنى نفس آمدن حاجى پیش اینها، این‏قدر براى بچه‏ها مهم بود. بچه‏ها فقط مى‏خواستند یك نظر حاج احمد را ببینند. افتخار مى‏كردند از این كه توانسته‏اند وظیفه‏اى را كه او به آنها محول كرده بود، با موفقیت انجام بدهند...
به ناچار همراه برادر قُجه‏اى رفتیم بغل جاده عین خوش - دزفول و كنار یك پل حاج احمد را پیدا كردیم كه داشت با حسن باقرى صحبت مى‏كرد. حسین قُجه‏اى، حاجى را كنار كشید و گفت: حاجى تو را به خدا بیا و سرى به بچه‏هاى گردان ما بزن. حاج احمد گفت: خاطرجمع باشید، مى‏آیم. حسین گفت: نه! همین حالا بیا. این بچه‏ها مرا ذله كرده‏اند! بالاخره حاجى رضایت داد و با ما آمد. وقتى به موضع گردان رسیدیم، هنوز از ماشین پیاده نشده بود كه بچه‏ها ریختند دور ماشین. حاج احمد كه خودش را به دستگیره در ماشین چسبانده بود، دیگر نتوانست در مقابل آن همه فشار بچه‏ها مقاومت كند. او را به زور از ماشین جدا كردند. بغلش كردند. بوسه‏بارانش كردند. بعد هم همگى حاجى را روى دست بلند كردند و پى‏درپى براى سلامتى‏اش صلوات فرستادند.
حسین قُجه‏اى با آن شوخ‏طبعى‏اى كه داشت، به من گفت: این بچه‏تهرانى‏ها چقدر بى‏كارند!... آخر حسین خودش بچه زرین‏شهر اصفهان بود. خلاصه گفت: بابا! این بچه محل‏هاى شما همین دو دقیقه‏اى، این بنده خدا را كشیدند اینجا و حالا دارند خفه‏اش مى‏كنند!».
حاج احمد در اوج محبوبیت نیز، همان جنگاور متواضع و بسیجى سیرت همیشگى باقى ماند. سردار دلاور تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) این فتح فخرآفرین را نه ناشى از تدبیر راهگشاى خویش، بلكه به حق، حاصل عنایت و لطف قادر متعال به بندگان خالص بسیجى‏اش مى‏دانست و هم از این‏رو، با كفّ نفس و سلاح تواضع، به جنگ وساوس شیطانى ناشى از غرور چنین پیروزى بزرگى شتافت.
«... تازه به قرارگاه فرعى نصر 2 رسیده بودیم و خیلى مشتاق بودم كه حاج احمد را ببینم. داشتم به طرف قرارگاه مى‏رفتم كه صحنه عجیبى را مشاهده كردم. در آن خلوت بعدازظهر كه همه توى سنگر بودند، دیدم حاج احمد كنار تانكر آب نشسته و با یك دقت عجیبى، سرگرم شستن ظرفهاى غذاى بچه‏هاى قرارگاه است... خیلى تعجب كردم. آدم قَدرى مثل حاج احمد، فرمانده تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) و مسؤول قرارگاه فرعى نصر 2 دارد كاسه، بشقاب مى‏شوید!... حاجى غرق كار خودش بود. بلافاصله دست به كار شدم. دوربین قراضه‏ام را آماده كردم و تا به خودش بجنبد، سریع او را در حال ظرف شستن غافلگیر كردم و عكسش را گرفتم.»
به لطف امدادهاى ربوبى، ایثار رزمندگان و همچنین فرماندهى درخشان حاج احمد، مرحله اول عملیات فتح‏المبین، با پیروزى قاطع تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در جبهه نصر به پایان رسید.
حاصل كار براى حاج احمد و همرزمان سلحشور او در جبهه نصر، در خاتمه مرحله اول عملیات از این قرار بود: ارتفاعات استراتژیك «على گره زد»، «شاوریه»، مقر توپخانه سنگین سپاه چهارم ارتش عراق در این منطقه، سه راهى و ارتفاعات «نادرى» آزاد شدند و بدین ترتیب، صددرصد اهداف تعیین شده در این مرحله، به تصرف رزمندگان تیپ محمد رسول‏اللَّه‏(ص) درآمد.
حاج احمد و دیگر سرداران تیپ 27، با خاتمه دومین مرحله عملیات، كه این بار نیز با پیروزى سپاه اسلام به پایان رسید، به سرعت آماده اجراى مرحله سوم عملیات فتح‏المبین شدند.
به جرأت باید گفت كه مرحله سوم، از حساس‏ترین مراحل عملیات فتح‏المبین به شمار مى‏رفت؛ چرا كه با تصرف ارتفاعات «ابوصلیبى خات»، به علت خالى شدن عقبه دشمن در محور جبهه فجر، امكان الحاق سه جبهه نصر، فتح و فجر به دست مى‏آمد.
یكى از فرماندهان عالى رتبه سپاه، از علل و عواملى كه موجب گردید تا دشوارترین مأموریت مرحله سوم به حاج احمد محول شود مى‏گوید:
«... نكته مهمتر این است كه ارتفاعات «ابو صلیبى خات»، سایت‏هاى 4 و 5 و «رادار»، جزو اهداف، یا بهتر است بگوییم جزو منطقه مأموریت قرارگاه نصر و به تبع آن حاج احمد نبود. در واقع بایستى «جبهه فجر» از محور «شوش» به ارتفاعات و این سایت‏ها مى‏رسید؛ اما با توجه به این كه قرارگاه فجر در «تك جبهه‏اى» كه در مرحله دوم عملیات انجام داد موفق نشده بود، نیروهاى این جبهه، امكان پیشروى از محور شوش را پیدا نكردند. به همین خاطر، از طرف حسن باقرى فرمانده جبهه نصر، این مأموریت به حاج احمد محول شد و او با آن روحیه تهاجمى قدرتمندى كه داشت این مسؤولیت سنگین را پذیرفت.»
مطابق مانور درخشانى كه توسط حاج احمد طراحى شد، مقرر گردید تا سه گردان نیروهاى تیپ 27 محمدرسول اللَّه‏r طى یك حركت عمقى از شمال غربى منطقه، به پشت تپه‏هاى «ابوصلیبى خات»، محل استقرار سایت‏هاى 4 و 5 و رادار نفوذ كنند. قرار بود به محض اعلام تصرف این مواضع، مرحله سوم عملیات از سه جبهه نصر، فتح و فجر آغاز شود. حركتى كاملاً مشابه آن چه در مرحله اول فتح‏المبین، حاج احمد با اعزام گردان‏هاى حبیب، سلمان و حمزه به عمق مواضع دشمن انجام داده بود.
در شامگاه جمعه ششم فروردین سال 1361، طى یك نشست توجیهى فشرده در قرارگاه فرعى نصر 2، حاج احمد براى آخرین بار اسماعیل قهرمانى فرمانده گردان انصارالرسول، محسن وزوایى فرمانده گردان حبیب و حسین قجه‏اى فرمانده گردان سلمان را نسبت به نحوه اجراى این مانور عمقى توجیه مى‏كند. ساعت 30 دقیقه بامداد شنبه هفتم فروردین، نیروهاى این سه گردان، حركت خود را جهت نفوذ به پشت ارتفاعات «ابوصلیبى خات» آغاز مى‏كنند. مسیر پیشروى گردان‏ها بسیار طولانى است و حركت شبانه در آن، فوق‏العاده خطرناك.
حوالى ساعت 30/2 دقیقه، در محورهاى دیگر، نگرانى موج مى‏زند. بى‏سیم‏هاى قرارگاه فرعى نصر 2، با ترافیك پیام! مواجه شده‏اند. تماس پشت تماس و مضمون همه، یك سؤال مشابه؛ چرا درگیرى نیروها این همه به تأخیر افتاده است؟ پاسخ حاج احمد، این بار نیز همچون مرحله اول عملیات، مختصر و سرشار از روح یقین و توكل است؛ به خدا توكل كنید... ان‏شاءاللَّه خیلى زود خبرهاى خوشى مى‏رسد!.
به گفته یكى از فرماندهان سپاه:
«... مسیر بسیار طولانى بود و زمان كمى در اختیار حاج احمد قرار داشت، ولى ایشان با یك برنامه‏ریزى سریع قبول كرده بود كه به هر قیمت كه شده، ارتفاعات و سایت‏ها را دور بزند. یعنى ارتفاعاتى كه صدام فكر مى‏كرد یك دژ مستحكم است و نیروهاى ما به هیچ وجه قادر به تصرف آن نیستند. طورى كه شخص صدام گفته بود: اگر كسى ارتفاعات، سایت‏ها و رادار را تصرف بكند، من كلید بصره را به او مى‏دهم!».
پس از دو ساعت پیشروى بلاوقفه، رزم‏آوران تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه rبه پشت سیم‏هاى خاردار سایت 5 مى‏رسند. ساعت 20/3 دقیقه سحرگاه شنبه هفتم فروردین درگیرى نیروهاى «گردان سلمان» به فرماندهى «حسین قُجه‏اى» با قواى عراقى مستقر در سایت 5 آغاز مى‏شود. به فاصله كمتر از یك ساعت. سایت 5 به تصرف دریادلان «گردان سلمان» درمى‏آید. بلافاصله حسین قجه‏اى، خبر خوش تسخیر سایت 5 را به فرمانده رشید خود حاج احمد اعلام مى‏كند.
همزمان، مرحله سوم حمله سراسرى، از هر سه جبهه، با رمز یا زهرا(س) آغاز مى‏شود. ساعت 6 صبح، رادار نیز به تصرف «گردان انصار» درمى‏آید و متعاقب آن نیروهاى گردان حبیب به فرماندهى محسن وزوایى راهى سایت 4 مى‏شوند. پس از یك ساعت نبرد سهمگین، سایت 4 نیز تسخیر شده و در پى آن جاده تداركاتى دشمن در منطقه، آزاد مى‏شود. ارتش عراق كه تاب مقاومت در برابر این ضربات پى‏درپى را نیاورده، راه فرار ذلت‏بار را در پیش مى‏گیرد و دست به عقب‏نشینى مى‏زند؛ غافل از آن كه یداللَّه فوق ایدیهم! دست خدا بالاتر از دست‏هاى عاجز آنان است.
به گفته یكى از فرماندهان ارشد سپاه:
«... درباره سرعت عمل حاج احمد، یك نكته ناگفته ماند. او با یك خیز سریع، توانست عقبه دشمن، از جاده دهلران گرفته تا سه راهى قهوه‏خانه، تا سایت‏هاى 4 و 5 و تا خود فكه را ببندد! طورى شد كه تمام نیروهاى عراقى مستقر در خط، دچار حالت استیصال و وحشت عجیبى شدند. همین امر باعث شد تا خط به راحتى براى دیگر یگان‏هاى سپاه و ارتش شكسته بشود و كار پیشروى براى آنها آسان بشود.»
اكنون دیگر تمام هم و غم نیروهاى شكست خورده و روحیه باخته عراقى، معطوف به فرار برق‏آسا، از برابر دریاى قهر آذرخشاهن(28) مردان سپاه اسلام گشته بود.
«... انبوه لشكرها و تیپ‏هاى زرهى و مكانیزه عراقى كه به امید رفتن به عقب از مقابل نیروهاى ما فرار مى‏كردند، حساب حضور بچه‏هاى تیپ 27r را در پشت سرشان نكرده بودند. ارزشمندترین وجه كار حاج احمد در مرحله سوم فتح المبین این بود كه رفته بود و هدفش را در عمق گرفته بود. همین باعث شد كه عناصر باقى مانده لشكر زرهى 10 القادسیه، یگان نورچشمى صدام، با وجود این كه تا ساعت 4 بعدازظهر آن روز در جبهه شوش مقاومت شدیدى از خود نشان داده بودند، بعد از این كه فهمیدند راه فرارشان از مهلكه، از پشت سر توسط تیپ 27 بسته شده، چاره‏اى ندیدند جز این كه دست‏ها را بالا بگیرند و خودشان را تسلیم كنند. این یك نمونه زیبا از ابتكار، خلاقیت و سرعت عملى بود كه در فتح المبین، ما از حاج احمد دیدیم.»
قواى شكست خورده عراقى در منطقه‏اى به وسعت بیش از 1000 كیلومتر مربع، حیران و سردرگم، مأیوس از یافتن راه فرار، به سان رَمه‏هایى بى‏صاحب در هر سو پراكنده شده بودند. رزمندگان بسیجى، ارتشى و سپاهى تیپ‏هاى تحت امر جبهه‏هاى نصر، قدس، فتح و فجر در دل بیابان‏هاى تفتیده و تپه ماهورها، قواى شكست خورده سردار مفلوك قادسیه را تعقیب مى‏كردند و هر از چند دقیقه، مى‏شد فوج فوج نظامیان عراقى را دید كه به همراه تانك‏ها، زره‏پوش‏ها و نفربرهایشان به اسارت صف‏شكنان سپاه اسلام درمى‏آیند.
طلسم اقتدار عفریت متجاوز شكسته شد. هیولاى جنایت پیشه‏اى كه 18 ماه متمادى بر دروازه شهرهاى شوش و دزفول لانه كرده و هر روز و شب با موشك‏هاى 9 مترى، آتش پرحجم توپ‏هاى دوربرد و خمپاره‏هایش جان و مال مردم بى‏دفاع این شهرها را فرو مى‏بلعید، به سان دیو جادویى افسانه پریان، مضمحل گشت، دود شد و به هوا رفت.
شگفت آن كه جلاد قادسیه، هنوز هم شكست خود را باور نداشت و بى‏شرمانه لاف پیروزى مى‏زد! درست در شرایطى كه نیروهاى عراقى جمعى چند یگان منهدم شده، داشتند از برابر لهیب آتش قهر رزم‏آوران گردان حبیب‏بن‏مظاهر به سوى تپه‏هاى دو سالك و چنانه مى‏گریختند، رادیو صوت‏الجماهیر بغداد، با جوش و خروش و پخش مارش نظامى، اطلاعیه سرفرماندهى كل نیروهاى مسلح عراق را جار مى‏زد كه؛ قواى دلاور قادسیه صدام، همچنان پیروزمندانه به سوى شوش و دزفول در حال پیشروى هستند!هر چند، اصل خبر چندان هم بى‏راه نبود.
در واقع امر نیز، هزاران نفر از نیروهاى صدام به سوى شوش و دزفول در حال پیشروى بودند. منتها تفاوت كوچكى بین مضمون بیانیه سرفرماندهى كل ارتش بعث با اصل واقعه وجود داشت و آن این كه، نیروهاى سپاه اسلام، لشكریان قادسیه الصدام را كت‏بسته، به سوى شوش و دزفول مى‏بردند!
در جریان فتح ارتفاعات ابوصلیبى خات، علاوه بر سایت‏هاى 4 و 5 و رادار، مقر پرتابه‏هاى موشكى عراق نیز به تصرف نیروهاى تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در آمد. گردان سلمان این مقر موشكى را فتح كرد؛ آن هم در شرایطى كه بر روى یكى از پرتابه‏ها، یك فروند موشك آماده شلیك قرار داشت.
«... از قرار معلوم، اتاق فرمان پرتاب، سه - چهار كیلومتر دورتر از موشك بود و این موشك با سیم به اتاق فرمان مرتبط بود. حسین قجه‏اى فرمانده گردان سلمان رفت دنبال علیرضا ناهیدى(29) مسؤول واحد ادوات ذوالفقار تیپ 27، تا بیاید و تكلیف این موشك را مشخص كند.
على‏رضا ناهیدى در مریوان با خمپاره 120 م.م كار كرده بود و بعد از گرفتن توپخانه سپاه چهارم ارتش عراق در مرحله اول فتح‏المبین، تازه داشت با این توپ‏ها كار مى‏كرد، ولى تا آن وقت با موشك سر و كار نداشت. خلاصه! او همراه برادر مقدم آمد و اینها حدود یك ساعت و نیم با این موشك پیشرفته كلنجار رفتند. از آن‏جا كه بیم آن مى‏رفت مبادا یك وقت از اتاق فرمان موشك را شلیك كنند، ناهیدى اول سیم رابط موشك به اتاق فرمان را قطع كرد. بعد ضمن یك تخمین تقریبى بر روى نقشه، یكى از مراكز تجمع نیروهاى عراقى را انتخاب كردند و سر موشك را به آن سمت برگرداندند. ناهیدى رفت یك سیم موشك «مالیوتكا» را آورد و به این موشك بست و در موقعیتى كه شاید مسؤول عراقى این پایگاه موشكى داشته در اتاق فرمان، چُرت بعد از ناهارش را مى‏زده، این بچه‏ها موشك را شلیك مى‏كنند! این ماجرا باعث شد تا چند وقت، حاج‏احمد در هر جلسه‏اى كه صحبت داشت، ضمن اشاره به این قضیه بگوید: این بسیجى‏ها را دست كم نباید گرفت! ما یك ناهیدى داریم كه تا دیروز دنبال سوراخ مدادتراش خودش مى‏گشت، اما حالا با توپ‏هایى كار مى‏كند كه ما اصلاً رنگ آنها را ندیده بودیم و موشك عراقى‏ها را به طرف خودشان شلیك مى‏كند! حاج احمد به این قوه ابتكار و نوآورى بچه‏ها خیلى مباهات مى‏كرد.»
نبرد فتح‏المبین، علاوه بر تمامى بركات مغتنمى كه به همراه داشت، عرصه‏اى بود براى تجلى روح خلاق و توانمند جوانان حزب‏اللهى در میدان‏هاى دفاع مقدس.
اینك وقت آن رسیده بود تا شاگردان كم سن و سال حاج‏احمد در جنگ‏هاى كوهستانى و محدود مریوان، خود یك شبه ره صدساله را پیموده و به سان افسرانى كار كشته و فرماندهانى جنگ‏آزموده، قدم به عرصه مردآزماى اداره سطوح مختلف مدیریت نظامى دفاع مقدس بگذارند. به راستى رمز توفیق حاج احمد در شكوفایى و پرورش عناصر حزب‏اللَّه در جبهه‏ها چه بود؟ چرا جمع كثیرى از نیروهاى تحت امر حاج احمد، در اندك مجالى خود به زبده‏ترین مدیران رده‏هاى مختلف فرماندهى جبهه و جنگ مبدل شدند؟!
بهتر است پاسخ پرسش‏هایى از این دست را، در بیانات خود حاج‏احمد جست‏وجو كنیم. در گرماگرم اجراى دو عملیات مطلع‏الفجر و محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، به دستور حاج محمد بروجردى، فرمانده سپاه منطقه 7 كشورى، جلسه‏اى با حضور كلیه رده‏هاى فرماندهى مناطق و نواحى سپاه غرب در كرمانشاه برگزار شد. در همین اجلاس بود كه حاج احمد ضمن برشمردن كاستى‏ها و نقاط ضعف موجود در عملیات، راه حل رفع این نقایص را به صورتى مستدل و منطقى، در قالب یك فرمول پیشنهادى بیان كرد. حاج احمد در تشریح مهمترین سرفصل‏هاى این فرمول گفته بود:
«... در رابطه با نیروى بسیجى كه به جبهه مى‏آید و زندگى جبهه‏اى را شروع مى‏كند، نباید سهل‏انگارانه برخورد كرد. ما باید جوهره این بچه رزمنده را فعال كنیم. چطور؟... مفهوم فعال كردن جوهره یك رزمنده، در حقیقت به این معناست كه او باید قواعد زندگى در جبهه را یاد بگیرد. باید بداند در مناطق جغرافیایى متفاوت چطور سنگر بكند، در مقابل آتش دشمن و آرایش‏هاى متفاوت نیروهاى زرهى و مكانیزه دشمن در خط، چگونه باید پدافند كند، نحوه استفاده درست از عوارض زمین را باید به او یاد داد. باید یاد بگیرد چطورى بدون سلاح از خودش دفاع كند. باید زندگى در شرایط دشوار جنگى را طورى به او آموزش بدهیم كه اگر در منطقه‏اى گم شد، یا به هر دلیل، ارتباط او با سایر نیروها قطع شد، از گرسنگى نمیرد، از محیط و طبیعت جغرافیایى منطقه بتواند طورى استفاده كند، كه انگار آن جا سوراخ سنبه‏هاى خانه خود اوست. مگر كسى را سراغ دارید كه از زندگى در خانه‏اش عاجز باشد؟ یك بچه رزمنده باید در سخت‏ترین مناطق عملیاتى، عین لحظات حضور در خانه خودش، احساس سیادت و راحت بودن داشته باشد و همه این‏ها كه گفتم، ممكن نیست، مگر به قیمت برنامه‏ریزى دقیق و نظارت دلسوزانه، براى فعال كردن جوهره او.»
تشریح نظریه بدیع «فعال كردن جوهره رزمنده» توسط حاج احمد، فرماندهان حاضر در جلسه را به شدت تحت تأثیر قرار داد. یكى از سرداران سپاه اسلام كه خود در آن جلسه حضور داشته است، مى‏گوید:
«خوب مى‏دانستم آن چه را احمد بیان مى‏كند، عصاره تجربیات دست اول خود اوست... من خودم یادداشت‏هایى را كه از صحبت‏هاى احمد در آن جلسه برداشته بودم، هنوز هم دارم. بخش دوم تزى كه احمد مطرح كرد هم فوق‏العاده واجد اهمیت است. او مى‏گفت: در مرحله بعدى، ما باید این بچه بسیجى را با كلیه سلاح‏هاى موجود در خط آشنا كنیم. با 106، با انواع خمپاره‏اندازها، با آر.پى.جى و تیربارهاى مختلف. ما باید براى او دوره تكمیلى آشنایى با جنگ‏افزارهاى نیمه‏سنگین و سنگین را بگذاریم. نه در حد شناخت تئوریك، بلكه در حد استفاده روزمره از آنها. طورى كه اگر لازم شد، بتواند در خط، از تفنگ 106 استفاده كند، آر.پى.جى 11 بزند، مالیوتكا شلیك كند...
سومین محور تز احمد هم در خور توجه است. او مى‏گفت: در مرحله بعد، باید این نیرو را فرستاد به عملیات برون‏مرزى و گشتى - رزمى. برود دشمن را توى سنگرش پیدا كند، او را ببیند و شناسایى كند، بعد برود سروقت محورهاى دشمن. اگر شما در طى گشتى - شناسایى و در عملیات‏هاى محدود، این بچه را با دشمن روبرو كنید، دیگر ترسش مى‏ریزد. دیگر از روبرو شدن با دشمن هراسى ندارد. جدا شدن از خط خودى، براى او وحشت‏آور نمى‏شود. از این كه برود توى قلب منطقه دشمن، پشت سرش دشمن باشد و برود توى عمق خاك دشمن، دیگر ترسى ندارد. مى‏فهمد كه كسى آن‏جا به راحتى قادر نیست به او صدمه‏اى بزند.
دفعه اول فقط مى‏رود و برمى‏گردد. دفعات دوم و سوم كه مى‏رود، به او مى‏گوییم رفتى آنجا، یك آر.پى.جى هم بزن، بعد بیا. دفعه چهارم، یك كمین هم بزن، دفعه پنجم مى‏گوییم یكى - دو تا اسیر بگیر و بیاور.... این دیگر براى بچه بسیجى ملكه مى‏شود. طورى كه مثل خورد و خواب، جزو بدیهى‏ترین امور روزمره زندگى او در جبهه خواهد شد... احمد در آن چه كه مى‏گفت، مصداق عینى عالم عامل بود. همین‏طور چشم‏بندى نبود كه بچه‏هاى كم سن و سالى مثل شهید على ناهیدى، معاون او شهید محمدتقى پكوك و یا شهید محسن نورانى كه با كتاب دفتر مدرسه در زیر بغل‏شان سال 59 مى‏آمدند زیر دست احمد، بعد از مدتى مى‏دیدى شده‏اند یك فرمانده قدر، یك آدم همه فن حریف!».
نقل است كه پس از خاتمه سخنان حاج احمد در جلسه مزبور، حاج محمد بروجردى كه با دقت به صحبت‏هاى او گوش داده بود، گفته بود:
«... ما باید این تجارب برادر احمد را تبدیل به نظام‏نامه سپاه بكنیم!».

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: